عینک بدبینی !!
بدبین بودن اصلا خوب نیست ، ولی وقتی چیزی که مقابل چشممان هست و یا اتفاق که می افتد ناجور و بد است (!) تقصیر بیننده چیست !؟ این جور مواقع خوب است که انسان برای فرار از بدبینی که اصلا چیز خوبی نیست ، چشمانش را ببندد !!! خوش نبین بودن بهتر از بدببین بودن است !!
حس دیدار اول خیلی مهم است ، حتی اگر اشتباه بوده باشد !! چون این حس برای همه نیست !؟!؟ نه اینکه اینهم استعدادی خداداده بشد ، برای اینکه خیلی ها در زندگی روزمره چنان وارد قراردادهای اجتماعی می شوند که خود نیز قرارداد می شوند و آن حس در آنها از بین می رود ... آنها بواسطه ی اولین دریافت ها که شامل شکل و شمایل و لهجه و لحن و ... می باشد ، بلافاصله ی و براساس قراردادهایی که در ذهن دارند شروع به پیشداوری و قضاوت می کنند و برای همین آن حس شریف ( حس دیدار اول ) را ندارند ... دسته ی دوم ولی صبر می کنند تا آن حس نظرش را در مورد آن فرد بگوید ، زمان زیادی لازم ندارد ولی باید از فرستنده حسی بگیرد ، منفی یا مثبت !!
حس منفی و مثبت ، بیشتر به ناخودآگاه برمی گردد تا به خودآگاه !! برخی ها با پوشش و گویش و حرکات سنجیده می توانند حمله ی آگاهانه ای بطرف ما داشته باشند ولی اینها به هیچ وجه تولید حس نمی کنند ، بلکه تولید دیتا می کنند تا افرادی که اهل پیشداوری و قضاوت اولیه هستند بلافاصله فریبشان را بخورند !! ولی کسانی که آرامش کافی دارند می توانند از پشت رفتارهای ما آن حسی که ساطع می شود را دریافت بکنند.
این حس ها کور شدنی نیستند ، ماحصل زندگی ما هستند و همیشه در اطراف ما وجود دارند ، ما سعی می کنیم با جملات زیبا ، آرایش زیبا ، رفتار سنجیده و اتوکشیده خودمان را فهیم و خوب نشان بدهیم ولی حسی که ما را فراگرفته می تواند در لابلای یک رفتار و حرف و یا نگاه خودش را به یک گیرنده ی حسی برساند و شخصیت مصنوعی ما لو برود و برعکس آن هم صادق است !! یک لحن اشتباه ، یک اخم بی مورد ، یک حرکت از روی سادگی ، یک ندانستن آداب و ... می تواند نمره ی منفی بزرگی برایمان باشد ولی اگر حسی که در اطرافمان برمی انگیزانیم مثبت باشد ، آن اشتباهات را می تواند بپوشاند ...
برخی معیارها به ما کمک می کنند تا در صورت ضعیف شدن آنتن های دریافت کننده مان که با بالا رفتن سن ، امری ناگزیر می باشد !! در میان زندگی های قراردادی ، یک کمک حسی برای خودمان پیدا بکنیم ... و این بستگی دارد که چقدر به آن معیار باور و ایمان داشته باشیم و البته این معیار در صورت غفلت و حساس نبودن واقعی می تواند ما را بطرف یک باور خرافی بکشاند !! ولی اگر باور ما بر اساس دریافت های درست عقلی و نقلی بوده باشد می توانیم در برخی موارد آنها را مانند ابزار کمکی در اختیار داشته باشیم ...
مثلا من بشخصه به صفتی بنام دروغ حساس هستم ، بندرت کسی پیدا می شود که از دروغ شنیدن خوشش بیاید ( به فرض یک در شش میلیارد !! ) ولی خیلی ها دروغ را به ضرورت و یا به کراهت و یا به اختیار و ... به کار می برند ، شیوع آن بحدی هست که برخی از دینمداران ( که دوست دارم آنها را در سطح پائین دینداری قرار بدهم !! ) لباس مصلحتی هم به آن می پوشانند !!!
در میان انواعی از دروغ هایی که هر روزه با آنها روبرو هستیم ، برخی آنقدر جاافتاده هستند که حس اطراف شخصیت را پشت خود را نگه می دارند و آن را غیرقابل دسترس می کنند و غالبا وقتی طرف به اشتباهش پی می برد که کلاه تا بناگوشش رفته باشد !! ولی خوشبختانه برخی از این دروغ ها قابلیت پوششی خوبی ندارند و می توان از پشت آن ها شخصیت فرد را مشاهده کرد ...
دروغ گفتنی که همراه با تخریب شخصیت دیگری باشد ، یک مُنکَرِ دوبله می باشد و برای همین در مواجهه با آن می شود براحتی به شخصیت فردی که دروغ می گوید شناخت پیدا کرد و از همان ابتدا مواظبش بود ...
